Nadat ik de artist video van Mous Lamrabat zag op de website van het FoMu wou ik absoluut zijn foto’s zien, en vooral de manier waarop hij ze zou presenteren. Wat me aansprak in zijn video is zijn visie op het leven waar ik mezelf in kan vinden. “Alles hangt af van de goede intentie wat zich vertaalt in hoe groot of puur je hart is”, deelt de fotograaf bescheiden mee, “Het klinkt allemaal wat missverkiezing-achtig, maar ik meen het wel.” Ook spreekt hij over het verschil van werken in België en in Marokko. Voor de tentoonstelling in het FoMu is hij gaan shooten in Marokko. Hij legt uit dat de mentaliteit en de aanpak daar helemaal anders is dan hier. Drie pijlers die Lamrabat koestert en uitdraagt in zijn foto’s zijn racisme, religie en vrouwenrechten.
Zo gezegd, zo gedaan, trok ik naar het fotomuseum op een zonnige herfstdag en kwam van een kale reis terug. Er was niets meer terug te vinden van Mous Lamrabat, zelfs niet in de museumshop. Zijn expositie was tot eind augustus, maar wordt nog steeds op de website van het FoMu vermeld. De tentoonstelling re-collect was vrij klein en sommige foto’s herkende ik nog van mijn laatste bezoek. Ondanks dat ik teleurgesteld was dat ik niets van Lamrabat zag, ben ik echt wel fan van het thema dat re-collect uitdraagt. Foto’s van mensen die miskend zijn, afwijken van het beeld van de maatschappij of inkijk geven in een privésfeer van een Iraanse vrouw of Oekraïens koppel. Vormende beelden van de mens in zijn puurheid. Niets fictief of surreëel, gewoon zoals het is. En dat heeft het FoMu mooi opgesteld door te beginnen met een bewegend beeld van David Claerbout. Hij maakte een digitale driedimensionale omgeving gebaseerd op een privéfoto van Elvis Presley in 1956, net voor Elvis een wereldster zou worden. Een mooie weergave van details van een menselijk lichaam dat je het gevoel geeft te kunnen aanraken. In dit geval het gevoel The King te kunnen aanraken.
Lamrabat was intussen vervangen door Aurélie Geurts. Ze drukt de knop van haar apparaat op het juiste moment in. Ze legt werkelijk de vinger op de emotie. Zo volgde ze Tamarinde die zodra het weer het toelaat onderweg leeft. Geurts maakte van haar een gelaagd project en roept daarmee vragen op over de normen die onze maatschappij vooropstelt. De reizende fotografe werkt ook voor De Morgen en De Volkskrant.
De diversiteit die je in deze tentoonstelling terugvindt is iets dat ik zeker meeneem naar de klaspraktijk. Hoe anders zijn ons uniek maakt waaruit we iets kunnen leren, door bijvoorbeeld proberen anders naar de dingen te kijken, stil te staan hoe het voor anderen moet zijn, maar even goed stil te staan in het moment waarin we ons bevinden. Wat ik (weeral) leer is dat als ik iets graag wil zien dan naar de einddatum van het evenement moet kijken!
Σχόλια